Kategorie: شعر

  شعر تازه ای از م. فلکی چیزی از اندام ِ سحر با من است وقتی که سایه‌ای دنیا را پس می‌زند        چیزی از حواس ِ راه با من است وقتی که مهاجری در جادوی بیگانگی زبان اشیا را نمی‌فهمد چیزی از آوای دانستگی در من است وقتی که...

در وقت ِ سایه راه  از کنار ِ من کنارتر می‌رفت و من در راه تو در کنار ِ خود رها می‌شدم. 1 دست‌آموز می‌شود آرزوهای گور به گور شده وقتی که گور دیگر دور نیست.   2 شکلی ندارد کامل نمی‌شود فکر مدور.   3 تنها نیستم: حفره‌ی مرگ می‌درخشد...

نامه به یک دوست مرده مگر آنجا انترنت هنوز هنوز ِ شما را پُر نمی‌کند که نامه می‌پراکنی؟ – حالم چطور است؟ هنوز در هنوز ِ خودم گیر کرده‌ام و هر صبح هنوز قهوه را به قحبه‌ی دلم می‌فرستم و به یاد ِ شهامت‌های نداشته سیگاری...

از خود فاصله می‌گیرم شکل ِ زمان را در تقویم ِ صدا می‌جویم دیواری خسته که درنگ ِ دراز ِ خاکستر است راه بر هندسه‌ی خواب‌هایم می‌بندد. بسته نمی‌شد اگر راه زرتشت را در حادثه‌ی تردید می‌زاییدم زرتشتی که درخت ِ حیرت بود و رؤیای کائنات...

رؤیای من رؤیای من در همین سوی وقت، که تنم با عقربه‌ی ساعت نمی‌چرخد، چرخ می‌خورد دور ِ نیمه‌ی دیگر ِ زمین: در خیابان ِ سیزده‌سالگی ِ تمام زنان جهان دراز می‌کشم مانند نامی فراموش شده می‌غلتم بر عبور ِ گردوهایی که قرار است آینده‌ی...